తీరిక లేకుండా అప్పుడూ ఇప్పుడూ శ్రమిస్తున్నా
అన్ని విధాలుగా ప్రయత్నం చేస్తూ విసిగిపోతున్నా
నావనుకున్న నా మంచిరోజులు ఎప్పుడు వచ్చేనో
ఇవి నా కవితాక్షరాలు కావు నా ఎదలోని వ్యధలు
భరించలేను అనుకున్నప్పుడంతా వ్రాసుకుంటున్నా!
కునుకు కరువైన కళ్ళలో కలలను నిదురపొమన్నా
స్వప్నం సత్యం కాదని తెలిసి కూడా జోలపాడుతున్నా
నామనసు స్థిమితపడి తనువు ఎప్పుడు సేద తీరునో
కాలం గోరుల్లా పెరిగి నిరాశ గోరుచుట్టులా సలిపేస్తుంటే
ఆశల నిమ్మకాయ తొడుగు గుచ్చి ఎన్నాళ్ళు ఉంచను!
బ్రతకడానికి ఏవో కొన్ని ఆశలు అవసరమని శ్రమిస్తూ
నన్ను నేను నరుక్కుని ఎవరికి ఏ భాగమని పంచను!
సత్యాలు వెల్లడించారు
ReplyDeleteబాగుంది మాడంగారు.